Het is moeilijk om de Zeibekiko te dansen, vooral omdat het geen vaste stappen heeft, geen specifiek ritme. Het vereist een innerlijke intensiteit, omdat het een geïmproviseerde dans is die de gevoelens uitdrukt van het individu die danst.

En het zijn vooral gevoelens van verlies, van verdriet, wanhoop van het leven en onvervulde dromen, de pech die je ziet aankomen, het donker aan het einde van de tunnel. De oorsprong ligt immers in Klein-Azië, de plaats van de ontheemde Grieken, een lang verloren geboorteland. Dus het is bijna een religieuze ervaring, niet lichtvaardig op te nemen.

Zoals in alle religieuze ervaringen door de tijd, is een beetje hulp nodig, voornamelijk van alcohol. De danser is meestal op zijn minst enigszins dronken, wat verklaart hoe die innerlijke gevoelens in de dans worden getoond.

Oorspronkelijk was Zeibekiko strikt een mannendans. Een echte man schaamt zich niet om zijn pijn of zwakheden te manifesteren. Hij negeert sociale conventies en oppervlakkige neerbuigendheid. Hij kiest het lied en de tekst die zijn persoonlijke situatie of gemoedstoestand uitdrukt. Dus hij is degene die het lied kiest en het woord neemt om te dansen, op een kleine plaats, nederig en met waardigheid.
Een echte man danst de zeibekiko slechts één keer, hij zal de vloer niet monopoliseren voor de band. Het lied dat hij heeft gekozen drukt zijn diepe pijn uit. Hij danst alleen en met zijn demonen. Als een man die voor de afgrond staat.

Het is belangrijk voor het echte zeibekiko-ritueel dat de man alleen op de vloer is. Hij heeft geen vrouwen of vrienden nodig om mee te klappen terwijl hij danst. It takes two to tango, maar slechts één om de Zeibekiko te dansen. Het is geen sociale dans, niemand zal het dansen tijdens een feest of een viering. Het is een persoonlijk moment, zoals de tijd van het gebed, en zijn vrienden en belangrijke anderen moeten dat weten en respecteren. En natuurlijk mag geen onbekende in de buurt komen. Het is een belediging om een man te onderbreken die de zeibekiko danst. Mensen zijn ooit gewond geraakt of gedood geworden voor het onderbreken van een zeibekiko-danser.

Zeibekiko is een doorgewinterde mannendans, maar de zeibekiko dansen maakt je niet tot een doorgewinterde man. Je moet een stoere vent zijn, een “mangas”, om het te dansen. En opstaan om de zeibekiko te dansen maakt van een man geen “mangas”. Je moet de ontberingen van het leven hebben doorstaan om een echte Zeibekiko te kunnen dansen. Het is geen dans voor de rijken, of jongeren die leven op een uitkering.

De dans ontleent zijn naam aan de Zeybeks, een militie die in de Egeïsche regio van het Ottomaanse rijk leefde van eind 17de tot begin 20ste eeuw. Het werd voor het eerst gezien aan het eind van de 17e eeuw in steden zoals Constantinopel en Smyrni. Oorspronkelijk was het als een oorlogsdans: twee gewapende mannen tegenover elkaar. Het ontwikkelde zich later tot een geïmproviseerde dans voor een alleenstaande man.

In de afgelopen jaren in Griekenland heeft de zeibekiko zijn ware betekenis en glans verloren. Het is vooral een publieke show voor mannen die willen bewijzen dat ze echte mannen zijn. Het is vaak zo dat politici, acteurs of andere publieke personen opstaan en de zeibekiko dansen voor de camera’s, maar dit is net zo ver verwijderd van het echte werk als een rijke politicus van een dakloze man is.

Bron:greekreporter.com