aug
19
2024
Lake Kournás ligt op een prachtige locatie tussen de meest westelijke hellingen van de Witte Bergen en de vruchtbare vlakte van Georgioupolis. Lake Kournás is relatief klein, met een maximale lengte van 1.087 m en een maximale breedte van 880 m.
Het beslaat een oppervlakte van 579.000 vierkante meter en is over het algemeen ondiep, met een diepte van 22,5 m op het diepste punt.
In de oudheid was het bekend onder de naam Koresia en er zou een tempel ter ere van Athena in het gebied hebben gestaan.
De huidige naam is waarschijnlijk afgeleid van een Arabisch woord voor meer, hoewel het ook een parafrase kan zijn van het Griekse woord krounos (bron). Lake Kournás is een opmerkelijke bestemming voor een middagwandeling of een dagtocht, en het ontspannende, prachtige landschap is ideaal voor natuurliefhebbers.
Het wordt gevoed door twee fonteinen, waarvan er maar één, Mati, zichtbaar is tijdens de zomermaanden wanneer het water zich terugtrekt. Het is ontstaan door het vasthouden van het grondwater dat afkomstig is van de White Mountains dankzij de poreuze rotsen aan de zuidoostkant en het bestaan van een natuurlijke kom.
Lake Kournás is een belangrijk onderdeel van het Griekse ecosysteem, omdat het de thuisbasis is van talloze zeldzame flora- en faunasoorten. Dit is een van de redenen waarom het is uitgeroepen tot beschermd gebied van het Natura 2000-netwerk. Omringd door weelderige vegetatie met zeldzame planten en bomen, biedt het onderdak aan dieren zoals palingen, zilverslakken, zoetwaterslijmvissen en zelfs goudvissen.
Tegelijkertijd zijn er veel reptielen en een zeldzame soort tweekleurige schildpad met vlekken op zijn schild. Als belangrijke tussenstop voor trekvogels is het, samen met de monding van de rivier Almyros, de natuurlijke habitat van meer dan 130 vogelsoorten.
Je kan er meerkoeten, eenden, reigers en aalscholvers tegenkomen. De donkere kleur van het meer wordt veroorzaakt door het zeewier op de bodem.
Lake Kournás is een favoriete bestemming voor zowel de lokale bevolking als toeristen. Het is de ideale locatie voor een ontspannende wandeling, aangezien het azuurblauwe water in de zomer terugtrekt en kleine stranden vormt met wit zand. Aan de ene kant serveren cafetaria’s en tavernes traditionele Kretenzische gerechten, terwijl ze een opmerkelijk uitzicht bieden.
Naast zwemmen, zijn er waterfietsen te huur. Het perfecte moment hiervoor is in de middag, wanneer het water prachtige tinten aanneemt.
Mythen en legendes
Er zijn veel legendes verbonden aan de vorming van dit meer. De populairste vertelt over een jonge vrouw die haar vader hierheen had vergezeld toen hij op het land werkte. Plotseling vervuld van lust bij het zien van haar betoverende schoonheid, probeerde haar vader haar te verleiden, en het wanhopige meisje wenste dat de aarde zou zinken en dat er een meer zou verschijnen zodat ze kon ontsnappen. Haar wens werd vervuld, en ze werd een fee.
Naar verluidt kunnen de lokale bewoners haar soms nog steeds zien, zittend op een rots in het midden van het meer. Volgens een ander verhaal leidden de inwoners van het gebied een zondig leven. In zijn woede besloot God hen te straffen met een stortbui die enkele dagen aanhield. Na deze zondvloed werd het dorp verwoest en verscheen er een meer in de plaats. De enige overlevende was de dochter van de priester, die nog steeds haar haar kamt op een rots in het maanlicht.
Een ander oud verhaal zei dat het meer geen bodem had; dit was echter slechts een mythe aangezien de diepte 22,5 meter is. Er is zelfs een theorie dat er vreemde elektromagnetische velden in het meer aanwezig zijn, die je kunt voelen als je dicht bij de oevers komt.
Bijdrage:Myrka Kersten
aug
19
2024
Mede vanwege de hoge temperatuur worden hier mensen binnen 24 uur begraven. Er worden daarom ook geen rouwkaarten verstuurt, maar worden rouwbrieven opgehangen op elektriciteitspalen, bomen en/of uithangborden om dus kenbaar te maken dat de persoon overleden is.
Dit is meestal in A4 formaat met een foto van de overledene, het tijdstip van de kerkdienst en de begrafenis, en de namen van de familieleden.In kleine dorpjes wordt ook nog de kerkklok geluid op een dusdanige manier dat iedereen weet dat er een persoon overleden is.
De overleden persoon wordt thuis opgebaard waarbij men de deksel van de kist voor de deur van het huis zet, met daaromheen grote bloemenkransen op statieven. Er wordt een wake bij de overledene gehouden en iedereen die dan afscheid wil komen nemen, kan dat doen. Bij dit afscheid nemen worden er bloemen in de kist gelegd.
De dag erna gaat met naar de kerk waar men nogmaals afscheid kan nemen van de overleden persoon en men doet dit doorgaans door een kus op het voorhoofd te plaatsen.
Na de kerkdienst gaat men naar de begraafplaats en wordt de persoon min of meer begraven. Omdat de grond nogal hard is, heeft men niet echt een kuil gegraven, maar heeft men reeks gemaakte betonnen graven. Deze worden afgedekt met marmer en daar wordt de kist dan ingezet. De bloemenkransen die eerder voor de deur van het huis hebben gestaan, worden nu bij de ingang van het kerkhof neergezet.
De kist wordt vaak niet helemaal afgesloten of zelfs een stukje open gelaten. Dit heeft te maken met het huren van het graf. Heeft men namelijk geen eigen graf gekocht, of verkregen via de familie, dan huurt men een graf en dit wordt na ongeveer drie jaar weer leeg gehaald. De botten worden dan schoon gemaakt en bijgezet in een knekelhuisje op de begraafplaats zelf.
Op de graven vindt men vaak een kleine iconostasis, een gedenkteken met een foto en een kaarsje.
Bijdrage door Myrka Kersten
aug
19
2024
Je hebt ze misschien wel eens zien liggen, het typisch Kretenzische mes met foto’s van dansers.Het blijft voor mij dan ook bijzonder om te zien, dat de messen met de afbeelding van mijn vader, anno 2024 nog steeds te koop zijn.
Mijn vader, Paraskevas Menioudakis (Παρασκευάς Μενιουδάκης) werd geboren op 5 februari 1934 in het dorp Kato Valsamonero in de gemeente Nikiforos Fokas, in de prefectuur Rethymnon.
Hij begon vanaf zijn veertiende te ‘flirten’ met dans. Hij was lang, bescheiden, waardig en had een typisch mannelijk postuur, een ideaal lichaamstype voor een danser.
Paraskevas danste met de groep van de Griekse Hoge School van Rethymno, maar ook wanneer hem gevraagd werd danste hij ook met de legendarische dansgroep van de Historische en Folklore Vereniging van Rethymno (ILER).
Hij danste in 1969 ook als hoofddanser van de Pankriti Vrakoforos Club in de film ‘The Fairy and the Boy’, naast Aliki Vougiouklakis en Dimitris Papamichail, wat zijn faam als danser bewijst.
Zijn passie om elk aspect van de Kretenzische traditionele dans aan te bieden, brengt hij tot uitdrukking door te dienen als vice-president van de Muziek- en Dansvereniging, ‘Stavraetii tis Crete’ in Rethymno.
In 1983 besloot hij de danskunst te onderwijzen in de Govatzidaki-straat en deed dit met groot succes gedurende drie jaar tot 1986. De sociale acceptatie en waardering die hij kreeg van zijn dorpsgenoten bleek ook uit zijn verheffing tot president van zijn gemeenschap van zijn dorp (van 1986-1991). Hij stopte met het lesgeven in dans en pakte de problemen van zijn dorp aan.
Zijn bijdrage aan de Griekse volkscultuur, waar de kunst van de traditionele dans deel van uitmaakt, was enorm.
In het pantheon van de grote dansers van Kreta heeft Paraskevas met zijn zwaard een van de eerste posities veroverd.
De vroegtijdige dood van de ‘adelaar van Kato Valsamoneros’ op 18 december 1991 was een groot verlies voor de Kretenzische traditionele dans.
Bijdrage door Myrka Kersten
aug
19
2024